بی سبب نیست زمین سینه ی پر پر دارد

                               به خدا چشم تو یک فاجعه در بر دارد 

با نسیم سحری شعله نکش می ترسم 

                                کلبه ی حوصله ی شهر ترک بردارد 

گر چه از بودن با تو تن ِ من می لرزد 

                                 فکر تو خواب و خیالی ست که در سر دارد 

بوی خوش می وزد از سینه ی عطرآگینت 

                                 دل ِمن میل به دروازه ی قمصر دارد 

یا به آتش بکش و یا به دلم راه بده 

                                 کوچه ی چشم تو یک مشت ستمگر دارد 

فاصله درد عجیبی ست میان ِ من و تو ...  

                                 عابری در قفس تنگ ، کبوتر دارد 

گرچه تشویش دل و دین مرا سوزانده .... 

                                  پدر عشق بسوزد .......به تو باور دارد .... 

سید مهدی نژادهاشمی